Yunanistan yangını, hepimizi üzdü, etkiledi, yaraladı hele ki itfaiyecinin küçük çocuğu sardığı o görüntü, yürekleri dağladı. İstedik ki hemen koşup yardım edelim; elimizden ne geliyorsa yapıp, tek yürek olalım ama olmadı, olamadı. Yunanistan yardımları kabul etmedi. Burnunun ucunda duran Türkiye yerine İspanya'dan yangın söndürme uçakları geldi, Avrupa'dan yardım istedi, bize sırtını döndü. Oysa 1999 da deprem bizi yerle bir ettiğinde onlar, "Dayan Komşu" demiş, ilk yardıma koşan olmuşlardı. Biz de böyle olsun istedik, sosyal medyada nasıl üzgün olduğumuzu paylaştık. Her yerde, her konuda kendini bilmez cahiller vardır, onlar insan olsun, hayvan olsun can kaybını umursamaz, hissetmez tabiri caizse sadece havlarlar. Bunları ciddiye almak ve dinlemek, onları insan yerine koymak saçmadır, biz ciddiye almadık, onlar da almamıştır. İyi oldu diyenlerin hepsinin başına daha beteri gelir.
Beni Yunanistan yangınında en çok üzen durum, yardım edememek oldu. Politik saçmalıklara değinmiyorum, beni de ilgilendirmiyor ama biz halk olarak Yunanistan'a yolcularla bile yardım göndermeyi başaramadık, bazı prosedürlere takıldı. Neden komşuma yardım edemiyorum? Komşu komşunun külüne muhtaç değil miydi? Görmek istediğim orada hep beraber omuz omuza vermiş iki halktı ama olmadı. İyi olsunlar da canları sağ olsun demekten başka yapacak bir şey de yok. Bu arada halkla ilgili bir sıkıntı olmadığını da biliyorum, dediğim gibi sadece politik saçmalıklar yüzünden. Hal böyle olunca, serde de Yunan göçmenliği varsa daha da koyuyor yardım edememek.
Yorumlar