"Burası Şeytan'ın dünyası bu yüzden ne istiyorsak ondan istemeliyiz." demişti biri yıllar önce bana. O zaman çok garipsemiştim ve demek ki satanistler böyle oluyor diye düşünmüştüm. Evet aslında satanizm bir anlamda buydu. Bizim cahil özentilerin anladığı daha doğrusu yanlış anladığı gibi değil, daha çok durumu kabullenip, boyun eğmek, saygı göstermekti çünkü o'nun dünyasında yaşıyorduk.
Şimdi yani yıllar sonra düşünüyorum da, bildiğin iblislerle, vahşilerle, canilerle yaşıyoruz. Şeytan bile gördükleri karşısında şaşkına dönüyordur. Bu yüzden belki de o bile bu dünyayı tasvir ederken, böyle insanların içini dolduracağını düşünmemiştir.
Acımasızca hayvan ve insan katledenlerle ne yazık ki bir arada yaşıyoruz. Bunlarla yolda karşılaşıyor belki de yanımızdan geçerlerken bilmeden yüzlerine bakıyoruz. Fırsatını bulsalar bize de neler yaparlar, sadece fırsat ve zaman bulmalarına bağlı. Kanunlar bunlardan kurtulmaya yetmiyor, çoğu küçük cezalardan sonra dışarı çıkıp, yarım bıraktığı işleri yani cinayetleri tamamlıyor. Onlar insan mı? Hayır değil, olamaz. Belki Şeytan'ın görev verdiği ve bu dünyayı iyice cehenneme çevirmekle görevli varlıklardır bilemiyorum; ya da içimizde dolaşan, insan şekline girmiş kötü uzaylı varlıklardır. Tamamen kaos ve acıdan, bunların yaydığı enerjiden beslenen kötü varlıklar. Peki biz? Biz neydik? İnsan. Şimdi neye döndük? Sinir uçları alınmış, her türlü işkence ve vahşet görüntüsü izlemeye alıştırılmış, tepkisiz, bana dokunmasın yeter, hayvan mı katledilmiş, ikence edilmiş, bebekler, kadınlar mı öldürülmüş, hep oluyor zaten diye durumu normale çekilmiş, her gün düzenli şekilde uyuşturulan robotlara dönüştük-dönüşüyoruz. Tepki de göstersek bir sonuca ulaşmıyor, cezalar yetersiz, canilerin sayısı çok fazla, görmekten, duymaktan, izlemekten kanımız donduğu için artık hareket edecek halimiz kalmamış.
Ben şiddeti hep daha büyük bir şiddet durdurur derdim ama yanılmışım. Bunların yaptıklarından daha büyük bir şiddet yok ya da var adı da sevgi! Asıl şiddet bu onlara. İblisler en çok sevgiden, merhametten, mutluluktan korkar. Bunlarla böyle savaşmalıyız. Onları sevmekten bahsetmiyorum, onlar için yapacak bir şey yok, dediğim gibi zaten insan da değiller. Enerjileri çok başka, hissedebilenler, onlarda insan enerjisinden başka bir enerji olduğunu fark ederler. Haberlerde fotoğraflarda gördüğümüz canilerin yüzüne bakın, bunu hemen hissedersiniz. Bizim yapmamız gereken, teslim olmamak! Korkmamak! Kabullenmemek! Bunlar normal değil, öldürmek, işkence etmek normal değil, olmamalı ve olmayacak. Biz hayvanlara da, çocuklara da, birbirimize de daha büyük bir sevgi ve koruma ile bağlanmalı, asla umutsuzluğa kapılıp bu yaratıkları güçlendirmemeliyiz. Şeytanın dünyasında şeytanla kapışıyoruz, işimiz zor!
Yorumlar